در مدینه چند نفر بیمار جذامی بودند.مردم با تنفّر و وحشت از آنها دوری می کردند.این

بیچارگان بیش از آن اندازه که از لحاظ جسمی از بیماری خود رنج می بردند،از لحاظ روحی

از تنفّر و انزجار مردم رنج می کشیدند و چون می دیدند دیگران از آنها تنفر دارند،خودشان

با هم نشست و برخاست می کردند.یک روز هنگامی که دور هم نشسته بودند و غذا می خوردند،

امام سجاد علیه السلام از آن جا عبور کرد.آنها امام را بر سر سفره ی خود دعوت کردند.

امام معذرت خواست و فرمود:من روزه دارم.اگر چنین نبود از مرکب پایین می آمدم،ولی در

عوض از شما تقاضا می کنم که فلان روز مهمان من باشید.

حضرت این را گفت و رفت.روز موعود فرا رسید،امام دستور فرمود تا در خانه اش غذایی بسیار

عالی بپزند.مهمان های جذامی طبق وعده ی قبلی حاضر شدند.سفره ای محترمانه برایشان

گسترده شد.آنها غذای خود را خوردند و امام سجاد نیز در کنار همان سفره،غذای خود را صرف

کرد و به هرکدام از آنها مقداری پول نیز عنایت کرد.

داستان راستان ج 2 ص140و141  به نقل از وسائل الشیعه ج2ص457